Pagsisisi

Napakatagal na nating magkaibigan. Oo, sumasang-ayon akong naging

 mahaba ang ating oras. Subalit, bakit ngayon ko lang naisip na

 ika’y tapatin kung kailan maligaya ka na pala? Bakit ko sina--

yang ang mga pagkakataong noon sana’y mag-isa nang

pumipintig ang ating mga puso? Bakit ko inaksaya

ang mga panahong sana’y  naglalaro tayo sa

ilalim ng buwan sa saliw ng malamig na

simoy ng hangin? Totoo, napakahaba

talaga ng nagdaan. At sa bawat

 pagbalik-tanaw ko sa mga

pangyayari’y hindi ma-

wala sa akin

ang pang-

hihi-

nayang.

Sa aking pani-

ngi’y tuluyan nang

naglaho ang tingkad ng

rosas na sana’y papantay sa

mapula mong labi. Natunaw na rin

 ang mga tsokolateng sana’y aayon sa ma-

tamis mong ngiti. At iyon nga, wala na akong

magawa kundi sisihin ang sarili. Napakahina ko. Napa-

kahina. Ubos na ang oras at wala na akong ibang magagawa

kundi pagsisihan ang mga nasayang na sandali. Heto na nga’t pa-

patak na ang huling butil, paubos na ang oras. Wala na akong magaga-

wa. Mahina kasi ako, walang lakas ng loob. Kinakapa pa ang sitwasyon. Torpe.

Huwag nang hintayin pa ang oras kung kailan masasabi mo 

sariling "napakatanga ko." Mahaba ang oras at sa mga 

sandaling iyo'y malaya mong magagawa ang nais.